Terug

Het is grappig om je te bedenken dat ik sinds ik van de zomer mijn voeten weer op de Nederlandse bodem heb ik nog helemaal niets heb geschreven voor mijn blog en daar ook absoluut geen zin in had. Nu ik weer in het vliegtuig zit om mijn vrienden daar weer eens op te zoeken, heb ik echt een hele sterke neiging om te gaan schrijven. Tja, en waarom zou ik daar niet gewoon aan toegeven en mijn hoofd leeg te schrijven? Ik heb toch niets beters te doen. Ik ben me al drieenhalf uur aan het vervelen en ik moet nog twee uur.
Ik heb nog maar een film gekeken, terwijl ik meestal zo veel mogelijk films kijk op een vlucht. Nu heb ik daar kennelijk niet zo’n behoefte aan.
Mijn buurman wil ik ook wel iets over vertellen, allereerst vindt hij kennelijk de Simpsons heel erg leuk, want dat kijkt hij nu en hij moet er soms ontiegelijk hard om lachen. Verder is het een prima kerel hoor. ;) Hij is een Amerikaan die in Italie woont en daar lekker zijn ding doet met muziek en theater, klinkt erg interessant.
Wat verder vooral lastig is is het gemis. Ook daar had ik nooit last van. Ja vorig jaar heb ik Nederland en de mensen er in wel eens gemist natuurlijk, maar heel weinig en al helemaal niet op de vlucht er naartoe al. Dat zit nu iets anders, dingen zijn veranderd. Het is dan ook niet Nederland dat ik mis en ook niet echt de mensen er in, maar een specifiek iemand… Het zit namelijk zo, sinds twee weken en vier dagen heb ik nu een vriend, een hele leuke jongen, Rik genaamd. En ja ik heb hem heus wel eens een dag niet gezien. Maar het idee dat hij zo ver weg is en ik hem dus de komende tien dagen niet ga zien is niet echt een idee waar ik een vreugde dansje van zou doen en een gat in de lucht zou springen. Ach, ik denk ook best dat het goed zal zijn om eventjes elkaar niet te zien. Ik weet niet precies waarvoor, maar ja het is vast ergens goed voor :)
Natuurlijk heb ik nog steeds heel veel zin in deze trip. Ik zie er echt naar uit mijn vrienden te zien. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het zal zijn om iedereen weer te zien, maar ook om weer op MorningStar rond te lopen. Ik heb echt geen idee hoe deze tien dagen er uit gaan zien, ik weet waar ik ga slapen en dat is het.
Ik zie alleen wel best wel op tegen de hele tijd engels praten, ik ben er nu weer een beetje uit en het is echt vermoeiend. Ook dat gaat wel goed komen denk ik. Ik moet vast (hoop ik) gewoon weer even wennen.

De dag van vertrek

Ik zit nu in een klein restaurantje in New York. Ik had een 5 uur lange overstap op JFK, dus ben ik maar even de stad in gegaan.
Het regent alleen. Dat is wel jammer, nat en koud, dat ben ik niet meer gewend! Iedereen loopt hier in zomerjurkjes en sandalen, terwijl ik met een lange broek, laarsen en een sjaal rond loop…
Ik vond het wel even spanned om de stad in te gaan. Ik weet namelijk helemaal niets van New York. Ik had geen idée waar de beste plaats zou zijn om uit te stappen. Maar ik ging het maar gewoon doen.
Eerst had Elyse het plan om mee te gaan, omdat ze gratis kan vliegen, maar de vluchten waren te vol. Dus nu moest ik het in mijn eentje uitvogelen. Nou dat is best goed gegaan geloof ik.

Ik vond het best wel heel moeilijk om weg te gaan en afscheid te nemen van iedereen. De laatse dagen ben ik ook wel telkens laat naar bed gegaan, omdat ik zolang mogelijk van mijn vrienden wilde genieten…
Ik heb echt het gevoel dat ik in dit jaar geode vrienden heb gemaakt. Ik heb ook zoveel met die mensen mee gemaakt. We begrijpen elkaar op een manier dat anderen niet zullen doen.

Nu zit ik even in Starbucks. Ik heb net een beetje rondgelopen en kwam bij toeval op Time Square terecht. Ik had de naam wel eens gehoord en op de kaart gezien, maar ik wist niet hoe het er uitzag. Maar toen ik er bij toeval langs kwam herkende ik het wel.

Er zijn hier zoveel verschillende culturen en talen, ik hou er wel van.

Ik ben blij toch ik toch maar New York in ben gegaan, anders zat ik me maar te vervelen op het vliegveld, 5 uur is dan best lang.
Dat ik zo lang de tijd heb is eigenlijk ook wel een klein wondertje. Ik had namelijk twee aparte tickets gekocht en van Charlotte naar New York en dan een van New York naar Amsterdam. Dat was goedkoper. Maar dat had als gevolg dat ik de baggage in New York zou moeten uitchecken. En ik wist niet hoe ver van te voren ik het dan weer in kon checken, zodat ik niet met al mijn baggage in New York zou rond hoeven te lopen. Toen ik mijn baggage in Charlotte in checkte, zei die man dat het helemaal naar Amsterdam zou gaan, en hij liet me het label zien, bovendien hoefde ik niet extra te betalen voor mijn baggage terwijl dat nog 25 dollar extra zou kosten voor de eerste vlucht. De vlucht was ook overgeboekt, dus had ik geen plek, maar vlak voordat het vliegtuig vertrok was er toch nog een plekje vrij.

Ik ben nu wel heel moe, ik denk dat ik maar ga slapen in het vliegtuig, maar ja, ik wil altijd ook wel een paar films kijken.

bijna terug

Ja ik kom bijna terug. Ik weet niet goed wat ik zal schrijven, maar wilde wel graag laten weten dat het goed met me gaat.
Ik geniet heel erg van de laatste weken, maar krijg ook steeds meer zin om naar huis te komen. Al denk ik wel dat dat moeilijk zal zijn.
Om hier te zijn is het ook best moeilijk. Zaterdag was Graduation, dus afgelopen week zijn er veel mensen al naar huis gegaan. Elke dag is het weer afscheid nemen.
Omdat ik zondag hier weg ga, neem ik elke keer afscheid van vrienden die ik misschien daarvoor niet meer zie. Dat is best mentaal vermoeiend...

Vandaag ben ik naar Carowinds geweest, dat is een pretpark vijf minuten van Morningstar vandaan. Ik was er nog niet geweest dus nam een van mijn vriendinnen me mee, ze vond dat ik de ervaring van een Amerikaans pretpark moest hebben voordat ik het land zou verlaten.
Het was een heerlijke warme dag die eindigde met onweer, net als bijna elke andere dag.

Ik hoop dat het een beetje lekker weer is als ik terug kom in Nederland, want ik ben de warmte gewend! :)

Zondag vertrek ik hier en dan kom ik maandag middag aan, terwijl Nederland speelt. Haha, ik heb al zin om het WK te kijken, daar doen ze hier niet zo veel mee. Er zijn wel een aantal voetbal liefhebbers, maar ze zijn denk ik op een hand te tellen.

Haiti

Ik ben nu een week terug uit Haiti, maar lijkt veel verder weg. Ik heb een ontzettend drukke week gehad. Twee conferenties, en dat betekent veel in de keuken werken. Erg leuk, maar ook vermoeiend. Gelukkig heb ik wel tijd gevonden om ook nog te relaxen.

Haiti was, tja, hoe kan je daar nou een passende beschrijving voor geven. Zo veel indrukken; schoonheid en pijn, vruchtbaarheid en armoede, blijdschap en hopeloosheid, heerlijke vruchten en kip zonder vlees, graag willen helpen maar niet weten waar te beginnen, bergen en zee, liefde en haat.

Toen we op weg gingen naar Haiti hadden we nog steeds niet echt een idee wat we zouden doen daar. We wisten wel dat Pastor Vincent het idee had om de bergen in te gaan, voor in ieder geval de eerste paar dagen. De mensen daar hebben bijna niets, dat is wat hij zei. In Port au Prince krijgen mensen nog wel hulp, maar de bergen zijn lastig te bereiken, dus daar komt bijna niemand.
Het was inderdaad lastig te bereiken, het was een rit van 8 uur slingerend door de bergen. En de laatse 3 uur was op en ongeplaveide weg, ontzettend hobbelig dus. Op een gegeven moment moesten we stoppen want de truck had een lekke band, gelukkig hadden we een reserve band en waren we er bijna.
Iedereen daar was heel blij om ons te zien, en alle kinderen kwamen naar ons toegezwermd om onze hand vast te houden. Die avond gingen we vroeg naar bed, in onze tent.
De dag erop was zondag, dus gingen we naar de kerk daar, na de aanbidding mochten wij het woord doen. Een aantal mensen hadden wat woorden voor genezing dus gingen we bidden voor de mensen die daarvoor naar voren kwamen. Ik had een vertaler bij me, dus kon ik vragen of de mensen een verschil voelden nadat ik voor ze had gebeden en allemaal zeiden ze dat ze beter waren! Toen geloofde ik dat eigenlijk niet, ik dacht dat ze dat gewoon zeiden om beleefd te zijn, maar die maandag leerde ik mijn lesje wel...
Nadat we gebeden hadden waren er nog wat van ons team die wat te zeggen hadden, waaronder ik. Dat was mijn eerste keer spreken met Morningstar het was ook de eerste keer dat ik het echt leuk vond om te doen. Ik had heel veel plezier gehad met het voorbereiden, dus ik zag er heel erg naar uit. Ik vond het wel spannend, maar het ging goed.

Op weekdagen is er in het kerkgebouw altijd een medische kliniek. Ze doen daar wat ze kunnen om de bewoners in de bergen te helpen. De tijd dat we in de bergen waren hielpen we daar aan mee. Er waren altijd een paar mensen aan het bidden een paar hielpen met bloeddruk meten en een paar waren voetbal aan het spelen met de kinderen. De maandag ging ik bidden voor mensen, ik verwachtte dat de mensen net als op zondag meteen zouden zeggen dat ze beter waren uitbeleefdheid, maar dat was niet het geval. Veel zeiden dat ze geen verschil voelden, of dat ze wel minder pijn hadden, maar het nog niet helemaal weg was. Toen kwam ik er dus achter dat het toch wel eerlijke mensen zijn en dat ze niet uit beleefdheid zouden zeggen dat ze beter waren.
Ze reageren wel heel anders op een genezing of een aanraking van God. Het is al heel wat als je een glimlach ziet, ik heb zelfs een paar keer een traan gezien, maar je moet er wel goed naar zoeken :)

De woensdagavond hadden we een afscheidsdienst en we hadden het gevoel dat we als een team de voeten van de Haitianen moesten wassen. Dus dat deden we, en het was zo goed, het brak veel oude haat af, maar we lieten daarmee ook zien dat we niet beter zijn dan zij en de dingen die we daar hadden gedaan, dat zij dat ook konden doen. Ze ontvingen het heel goed en toen alle voeten gewassen waren, begonnen zij onze voeten te wassen. Daarna was het een groot feest en dansten we 2 uur lang.

Als je me zou vragen, is dit het nou waard, al het geld dat jullie hebben gespaard en dan zo'n korte trip? Dan zou ik zeggen: ja het is het waard. Zelfs al hadden we maar een iemand bereikt dan was het het waard geweest, zelfs als we 10 keer zo veel hadden moeten betalen was het het waard geweest. Ook al is het soms wel moeilijk en ook kan ik me soms wel teleurgesteld voelen, ik wil niet naar mijn eigen verwachtingen kijken, maar naar de verwachtingen die God heeft.

Vertrek naar Haiti

Vandaag vertrek ik naar Haiti! Om 12 uur in de middag vertrekken we met de auto naar Atlanta, van daaruit vertrekken we naar Miami. Daar blijven we een nacht om vervolgens morgenochtend vroeg naar Port au Prince te vliegen. En dan... Geen idee...

Er is nog steeds geen plan voor wat we gaan doen. Team 1 is al terug gekomen, daar hebben we mee kunnen praten en ideeen kunnen uitwisselen, dus er zijn wel ideeen over wat we gaan doen. Maar er is nog niets concreets.
Het zou kunnen dat we veel gaan spreken, maar het zou ook kunnen dat we veel in de bergen zullen zijn, om daar medische hulp te bieden, dingen op te bouwen en ministry te doen.

De verhalen die ik van Team 1 heb gehoord maken dat ik er wel erg zin in krijg, maar het is nog steeds onwerkelijk voor me. Ik kan me nog steeds weinig voorstellen hoe het zal zijn.

Ik zou jullie willen vragen voor ons te bidden, dat we zullen weten wat God's plan is voor deze 11 dagen. Ook voor veiligheid, dat er geen bedreigende situaties zullen zijn.
En dat we zo gevuld zijn met God's liefde, dat we niets anders kunnen doen dan het uitdelen.

week zonder vrienden

Deze week zaten bijna al mijn vrienden in Denemarken, Haiti en Kenia, dus heb ik maar nieuwe vrienden gemaakt.
Het was wel een heel andere week dan anders. Ten eerste waren Deanna en Elyse er niet. Een van hen rijd me altijd naar school en nu moest ik elke keer mensen vragen om me op te halen, een grote afhankelijkheid is dat. Een mobiel is dan ook heel handig, ik dank God voor de uitvinding van de mobiele telefoon!
Toch heb ik het wel heel erg naar mijn zin gehad. Ik ben zeven dagen achter elkaar naar een meer in de buurt geweest om te zwemmen, daar heb ik erg van genoten.
De eerste dag dat ik naar het meer ging, was er een groepje dat naar "het eiland" ging zwemmen. Ik dacht zal ik nou mee gaan, ik heb al heel lang niet meer gezwommen, ik weet niet of ik zo ver kom. Ik besloot het toch te doen. Tijdens het zwemmen merkte ik al gauw dat ik veel sneller was dan de anderen. Ook kon ik het veel langer uit houden dan anderen. Sommigen wisten niet eens hoe ze moesten zwemmen, ze deden maar wat. Ik ben heel blij voor de twee jaar zwemles die ik heb gehad! Toen een lifeguard ons zag zwemmen ging die zijn boot halen, hij was bang dat we zouden verdrinken... Elke dag is er wel iets Amerikaans dat me aan het lachen maakt. Wat een heerlijk land is dit toch!
Anders dan elke dag naar het meer gaan heb ik niet veel gedaan, ja ik ben natuurlijk naar de les geweest. Oh ja, mijn computer blijft ook een goede vriend, vooral als er vrienden online op skype zijn.

Ik heb een aantal korte berichten van de missiontrips gehoord, en de teams hebben het erg goed. Ik mis ze wel en ik heb er zin in om alle verhalen te horen. Deanna komt morgen terug uit Denemarken, haar eerste keer in Europa. En Elyse komt dinsdag terug uit Haiti. Ik hoop dat zij me kan vertellen wat te verwachten, want ik heb echt geen idee.

Ik krijg steeds meer zin in Haiti en ik hoop echt dat ik daar een zegen kan zijn. Bid alsjeblieft voor me, niet alleen als ik er zit maar nu ook al, voor de voorbereidingen enzo.

Vlak voor ik ga hoop ik nog wat meer specifieke informatie te geven.

Haiti

Laat ik maar weer even een update geven over mijn deployment. Ik ga dus naar Haiti voor iedereen die dat nog niet wist. Ik vertrek niet de eerste, maar de dertiende van mei. Ik zal daar zijn voor elf dagen.
We verblijven in Pastor Vincents huis, in Port au Prince. Wat we gaan doen is nog onduidelijk.
Er is wel een team van 15 studenten die overmorgen al gaan, zij gaan die jongeren conferentie houden. Als ze terug komen kunnen ze ons laten weten wat nodig is en gaan we brengen wat ze nodig hebben. Als dat nog een conferentie is wordt dat het, het kan ook zijn huizen opbouwen, of kinder werk.
Improvise, adapt and overcome (improviseren, aanpassen en overwinnen) dat is ons motto, dus dat zullen we toepassen denk ik.
Ik wilde dat ik meer wist zodat ik het kon vertellen, ik heb ondertussen geleerd te leven met niet weten...