Ik zit nu in een klein restaurantje in New York. Ik had een 5 uur lange overstap op JFK, dus ben ik maar even de stad in gegaan.
Het regent alleen. Dat is wel jammer, nat en koud, dat ben ik niet meer gewend! Iedereen loopt hier in zomerjurkjes en sandalen, terwijl ik met een lange broek, laarsen en een sjaal rond loop…
Ik vond het wel even spanned om de stad in te gaan. Ik weet namelijk helemaal niets van New York. Ik had geen idée waar de beste plaats zou zijn om uit te stappen. Maar ik ging het maar gewoon doen.
Eerst had Elyse het plan om mee te gaan, omdat ze gratis kan vliegen, maar de vluchten waren te vol. Dus nu moest ik het in mijn eentje uitvogelen. Nou dat is best goed gegaan geloof ik.
Ik vond het best wel heel moeilijk om weg te gaan en afscheid te nemen van iedereen. De laatse dagen ben ik ook wel telkens laat naar bed gegaan, omdat ik zolang mogelijk van mijn vrienden wilde genieten…
Ik heb echt het gevoel dat ik in dit jaar geode vrienden heb gemaakt. Ik heb ook zoveel met die mensen mee gemaakt. We begrijpen elkaar op een manier dat anderen niet zullen doen.
Nu zit ik even in Starbucks. Ik heb net een beetje rondgelopen en kwam bij toeval op Time Square terecht. Ik had de naam wel eens gehoord en op de kaart gezien, maar ik wist niet hoe het er uitzag. Maar toen ik er bij toeval langs kwam herkende ik het wel.
Er zijn hier zoveel verschillende culturen en talen, ik hou er wel van.
Ik ben blij toch ik toch maar New York in ben gegaan, anders zat ik me maar te vervelen op het vliegveld, 5 uur is dan best lang.
Dat ik zo lang de tijd heb is eigenlijk ook wel een klein wondertje. Ik had namelijk twee aparte tickets gekocht en van Charlotte naar New York en dan een van New York naar Amsterdam. Dat was goedkoper. Maar dat had als gevolg dat ik de baggage in New York zou moeten uitchecken. En ik wist niet hoe ver van te voren ik het dan weer in kon checken, zodat ik niet met al mijn baggage in New York zou rond hoeven te lopen. Toen ik mijn baggage in Charlotte in checkte, zei die man dat het helemaal naar Amsterdam zou gaan, en hij liet me het label zien, bovendien hoefde ik niet extra te betalen voor mijn baggage terwijl dat nog 25 dollar extra zou kosten voor de eerste vlucht. De vlucht was ook overgeboekt, dus had ik geen plek, maar vlak voordat het vliegtuig vertrok was er toch nog een plekje vrij.
Ik ben nu wel heel moe, ik denk dat ik maar ga slapen in het vliegtuig, maar ja, ik wil altijd ook wel een paar films kijken.
zondag 13 juni 2010
vrijdag 11 juni 2010
bijna terug
Ja ik kom bijna terug. Ik weet niet goed wat ik zal schrijven, maar wilde wel graag laten weten dat het goed met me gaat.
Ik geniet heel erg van de laatste weken, maar krijg ook steeds meer zin om naar huis te komen. Al denk ik wel dat dat moeilijk zal zijn.
Om hier te zijn is het ook best moeilijk. Zaterdag was Graduation, dus afgelopen week zijn er veel mensen al naar huis gegaan. Elke dag is het weer afscheid nemen.
Omdat ik zondag hier weg ga, neem ik elke keer afscheid van vrienden die ik misschien daarvoor niet meer zie. Dat is best mentaal vermoeiend...
Vandaag ben ik naar Carowinds geweest, dat is een pretpark vijf minuten van Morningstar vandaan. Ik was er nog niet geweest dus nam een van mijn vriendinnen me mee, ze vond dat ik de ervaring van een Amerikaans pretpark moest hebben voordat ik het land zou verlaten.
Het was een heerlijke warme dag die eindigde met onweer, net als bijna elke andere dag.
Ik hoop dat het een beetje lekker weer is als ik terug kom in Nederland, want ik ben de warmte gewend! :)
Zondag vertrek ik hier en dan kom ik maandag middag aan, terwijl Nederland speelt. Haha, ik heb al zin om het WK te kijken, daar doen ze hier niet zo veel mee. Er zijn wel een aantal voetbal liefhebbers, maar ze zijn denk ik op een hand te tellen.
Ik geniet heel erg van de laatste weken, maar krijg ook steeds meer zin om naar huis te komen. Al denk ik wel dat dat moeilijk zal zijn.
Om hier te zijn is het ook best moeilijk. Zaterdag was Graduation, dus afgelopen week zijn er veel mensen al naar huis gegaan. Elke dag is het weer afscheid nemen.
Omdat ik zondag hier weg ga, neem ik elke keer afscheid van vrienden die ik misschien daarvoor niet meer zie. Dat is best mentaal vermoeiend...
Vandaag ben ik naar Carowinds geweest, dat is een pretpark vijf minuten van Morningstar vandaan. Ik was er nog niet geweest dus nam een van mijn vriendinnen me mee, ze vond dat ik de ervaring van een Amerikaans pretpark moest hebben voordat ik het land zou verlaten.
Het was een heerlijke warme dag die eindigde met onweer, net als bijna elke andere dag.
Ik hoop dat het een beetje lekker weer is als ik terug kom in Nederland, want ik ben de warmte gewend! :)
Zondag vertrek ik hier en dan kom ik maandag middag aan, terwijl Nederland speelt. Haha, ik heb al zin om het WK te kijken, daar doen ze hier niet zo veel mee. Er zijn wel een aantal voetbal liefhebbers, maar ze zijn denk ik op een hand te tellen.
maandag 31 mei 2010
Haiti
Ik ben nu een week terug uit Haiti, maar lijkt veel verder weg. Ik heb een ontzettend drukke week gehad. Twee conferenties, en dat betekent veel in de keuken werken. Erg leuk, maar ook vermoeiend. Gelukkig heb ik wel tijd gevonden om ook nog te relaxen.
Haiti was, tja, hoe kan je daar nou een passende beschrijving voor geven. Zo veel indrukken; schoonheid en pijn, vruchtbaarheid en armoede, blijdschap en hopeloosheid, heerlijke vruchten en kip zonder vlees, graag willen helpen maar niet weten waar te beginnen, bergen en zee, liefde en haat.
Toen we op weg gingen naar Haiti hadden we nog steeds niet echt een idee wat we zouden doen daar. We wisten wel dat Pastor Vincent het idee had om de bergen in te gaan, voor in ieder geval de eerste paar dagen. De mensen daar hebben bijna niets, dat is wat hij zei. In Port au Prince krijgen mensen nog wel hulp, maar de bergen zijn lastig te bereiken, dus daar komt bijna niemand.
Het was inderdaad lastig te bereiken, het was een rit van 8 uur slingerend door de bergen. En de laatse 3 uur was op en ongeplaveide weg, ontzettend hobbelig dus. Op een gegeven moment moesten we stoppen want de truck had een lekke band, gelukkig hadden we een reserve band en waren we er bijna.
Iedereen daar was heel blij om ons te zien, en alle kinderen kwamen naar ons toegezwermd om onze hand vast te houden. Die avond gingen we vroeg naar bed, in onze tent.
De dag erop was zondag, dus gingen we naar de kerk daar, na de aanbidding mochten wij het woord doen. Een aantal mensen hadden wat woorden voor genezing dus gingen we bidden voor de mensen die daarvoor naar voren kwamen. Ik had een vertaler bij me, dus kon ik vragen of de mensen een verschil voelden nadat ik voor ze had gebeden en allemaal zeiden ze dat ze beter waren! Toen geloofde ik dat eigenlijk niet, ik dacht dat ze dat gewoon zeiden om beleefd te zijn, maar die maandag leerde ik mijn lesje wel...
Nadat we gebeden hadden waren er nog wat van ons team die wat te zeggen hadden, waaronder ik. Dat was mijn eerste keer spreken met Morningstar het was ook de eerste keer dat ik het echt leuk vond om te doen. Ik had heel veel plezier gehad met het voorbereiden, dus ik zag er heel erg naar uit. Ik vond het wel spannend, maar het ging goed.
Op weekdagen is er in het kerkgebouw altijd een medische kliniek. Ze doen daar wat ze kunnen om de bewoners in de bergen te helpen. De tijd dat we in de bergen waren hielpen we daar aan mee. Er waren altijd een paar mensen aan het bidden een paar hielpen met bloeddruk meten en een paar waren voetbal aan het spelen met de kinderen. De maandag ging ik bidden voor mensen, ik verwachtte dat de mensen net als op zondag meteen zouden zeggen dat ze beter waren uitbeleefdheid, maar dat was niet het geval. Veel zeiden dat ze geen verschil voelden, of dat ze wel minder pijn hadden, maar het nog niet helemaal weg was. Toen kwam ik er dus achter dat het toch wel eerlijke mensen zijn en dat ze niet uit beleefdheid zouden zeggen dat ze beter waren.
Ze reageren wel heel anders op een genezing of een aanraking van God. Het is al heel wat als je een glimlach ziet, ik heb zelfs een paar keer een traan gezien, maar je moet er wel goed naar zoeken :)
De woensdagavond hadden we een afscheidsdienst en we hadden het gevoel dat we als een team de voeten van de Haitianen moesten wassen. Dus dat deden we, en het was zo goed, het brak veel oude haat af, maar we lieten daarmee ook zien dat we niet beter zijn dan zij en de dingen die we daar hadden gedaan, dat zij dat ook konden doen. Ze ontvingen het heel goed en toen alle voeten gewassen waren, begonnen zij onze voeten te wassen. Daarna was het een groot feest en dansten we 2 uur lang.
Als je me zou vragen, is dit het nou waard, al het geld dat jullie hebben gespaard en dan zo'n korte trip? Dan zou ik zeggen: ja het is het waard. Zelfs al hadden we maar een iemand bereikt dan was het het waard geweest, zelfs als we 10 keer zo veel hadden moeten betalen was het het waard geweest. Ook al is het soms wel moeilijk en ook kan ik me soms wel teleurgesteld voelen, ik wil niet naar mijn eigen verwachtingen kijken, maar naar de verwachtingen die God heeft.
Haiti was, tja, hoe kan je daar nou een passende beschrijving voor geven. Zo veel indrukken; schoonheid en pijn, vruchtbaarheid en armoede, blijdschap en hopeloosheid, heerlijke vruchten en kip zonder vlees, graag willen helpen maar niet weten waar te beginnen, bergen en zee, liefde en haat.
Toen we op weg gingen naar Haiti hadden we nog steeds niet echt een idee wat we zouden doen daar. We wisten wel dat Pastor Vincent het idee had om de bergen in te gaan, voor in ieder geval de eerste paar dagen. De mensen daar hebben bijna niets, dat is wat hij zei. In Port au Prince krijgen mensen nog wel hulp, maar de bergen zijn lastig te bereiken, dus daar komt bijna niemand.
Het was inderdaad lastig te bereiken, het was een rit van 8 uur slingerend door de bergen. En de laatse 3 uur was op en ongeplaveide weg, ontzettend hobbelig dus. Op een gegeven moment moesten we stoppen want de truck had een lekke band, gelukkig hadden we een reserve band en waren we er bijna.
Iedereen daar was heel blij om ons te zien, en alle kinderen kwamen naar ons toegezwermd om onze hand vast te houden. Die avond gingen we vroeg naar bed, in onze tent.
De dag erop was zondag, dus gingen we naar de kerk daar, na de aanbidding mochten wij het woord doen. Een aantal mensen hadden wat woorden voor genezing dus gingen we bidden voor de mensen die daarvoor naar voren kwamen. Ik had een vertaler bij me, dus kon ik vragen of de mensen een verschil voelden nadat ik voor ze had gebeden en allemaal zeiden ze dat ze beter waren! Toen geloofde ik dat eigenlijk niet, ik dacht dat ze dat gewoon zeiden om beleefd te zijn, maar die maandag leerde ik mijn lesje wel...
Nadat we gebeden hadden waren er nog wat van ons team die wat te zeggen hadden, waaronder ik. Dat was mijn eerste keer spreken met Morningstar het was ook de eerste keer dat ik het echt leuk vond om te doen. Ik had heel veel plezier gehad met het voorbereiden, dus ik zag er heel erg naar uit. Ik vond het wel spannend, maar het ging goed.
Op weekdagen is er in het kerkgebouw altijd een medische kliniek. Ze doen daar wat ze kunnen om de bewoners in de bergen te helpen. De tijd dat we in de bergen waren hielpen we daar aan mee. Er waren altijd een paar mensen aan het bidden een paar hielpen met bloeddruk meten en een paar waren voetbal aan het spelen met de kinderen. De maandag ging ik bidden voor mensen, ik verwachtte dat de mensen net als op zondag meteen zouden zeggen dat ze beter waren uitbeleefdheid, maar dat was niet het geval. Veel zeiden dat ze geen verschil voelden, of dat ze wel minder pijn hadden, maar het nog niet helemaal weg was. Toen kwam ik er dus achter dat het toch wel eerlijke mensen zijn en dat ze niet uit beleefdheid zouden zeggen dat ze beter waren.
Ze reageren wel heel anders op een genezing of een aanraking van God. Het is al heel wat als je een glimlach ziet, ik heb zelfs een paar keer een traan gezien, maar je moet er wel goed naar zoeken :)
De woensdagavond hadden we een afscheidsdienst en we hadden het gevoel dat we als een team de voeten van de Haitianen moesten wassen. Dus dat deden we, en het was zo goed, het brak veel oude haat af, maar we lieten daarmee ook zien dat we niet beter zijn dan zij en de dingen die we daar hadden gedaan, dat zij dat ook konden doen. Ze ontvingen het heel goed en toen alle voeten gewassen waren, begonnen zij onze voeten te wassen. Daarna was het een groot feest en dansten we 2 uur lang.
Als je me zou vragen, is dit het nou waard, al het geld dat jullie hebben gespaard en dan zo'n korte trip? Dan zou ik zeggen: ja het is het waard. Zelfs al hadden we maar een iemand bereikt dan was het het waard geweest, zelfs als we 10 keer zo veel hadden moeten betalen was het het waard geweest. Ook al is het soms wel moeilijk en ook kan ik me soms wel teleurgesteld voelen, ik wil niet naar mijn eigen verwachtingen kijken, maar naar de verwachtingen die God heeft.
donderdag 13 mei 2010
Vertrek naar Haiti
Vandaag vertrek ik naar Haiti! Om 12 uur in de middag vertrekken we met de auto naar Atlanta, van daaruit vertrekken we naar Miami. Daar blijven we een nacht om vervolgens morgenochtend vroeg naar Port au Prince te vliegen. En dan... Geen idee...
Er is nog steeds geen plan voor wat we gaan doen. Team 1 is al terug gekomen, daar hebben we mee kunnen praten en ideeen kunnen uitwisselen, dus er zijn wel ideeen over wat we gaan doen. Maar er is nog niets concreets.
Het zou kunnen dat we veel gaan spreken, maar het zou ook kunnen dat we veel in de bergen zullen zijn, om daar medische hulp te bieden, dingen op te bouwen en ministry te doen.
De verhalen die ik van Team 1 heb gehoord maken dat ik er wel erg zin in krijg, maar het is nog steeds onwerkelijk voor me. Ik kan me nog steeds weinig voorstellen hoe het zal zijn.
Ik zou jullie willen vragen voor ons te bidden, dat we zullen weten wat God's plan is voor deze 11 dagen. Ook voor veiligheid, dat er geen bedreigende situaties zullen zijn.
En dat we zo gevuld zijn met God's liefde, dat we niets anders kunnen doen dan het uitdelen.
Er is nog steeds geen plan voor wat we gaan doen. Team 1 is al terug gekomen, daar hebben we mee kunnen praten en ideeen kunnen uitwisselen, dus er zijn wel ideeen over wat we gaan doen. Maar er is nog niets concreets.
Het zou kunnen dat we veel gaan spreken, maar het zou ook kunnen dat we veel in de bergen zullen zijn, om daar medische hulp te bieden, dingen op te bouwen en ministry te doen.
De verhalen die ik van Team 1 heb gehoord maken dat ik er wel erg zin in krijg, maar het is nog steeds onwerkelijk voor me. Ik kan me nog steeds weinig voorstellen hoe het zal zijn.
Ik zou jullie willen vragen voor ons te bidden, dat we zullen weten wat God's plan is voor deze 11 dagen. Ook voor veiligheid, dat er geen bedreigende situaties zullen zijn.
En dat we zo gevuld zijn met God's liefde, dat we niets anders kunnen doen dan het uitdelen.
zondag 9 mei 2010
week zonder vrienden
Deze week zaten bijna al mijn vrienden in Denemarken, Haiti en Kenia, dus heb ik maar nieuwe vrienden gemaakt.
Het was wel een heel andere week dan anders. Ten eerste waren Deanna en Elyse er niet. Een van hen rijd me altijd naar school en nu moest ik elke keer mensen vragen om me op te halen, een grote afhankelijkheid is dat. Een mobiel is dan ook heel handig, ik dank God voor de uitvinding van de mobiele telefoon!
Toch heb ik het wel heel erg naar mijn zin gehad. Ik ben zeven dagen achter elkaar naar een meer in de buurt geweest om te zwemmen, daar heb ik erg van genoten.
De eerste dag dat ik naar het meer ging, was er een groepje dat naar "het eiland" ging zwemmen. Ik dacht zal ik nou mee gaan, ik heb al heel lang niet meer gezwommen, ik weet niet of ik zo ver kom. Ik besloot het toch te doen. Tijdens het zwemmen merkte ik al gauw dat ik veel sneller was dan de anderen. Ook kon ik het veel langer uit houden dan anderen. Sommigen wisten niet eens hoe ze moesten zwemmen, ze deden maar wat. Ik ben heel blij voor de twee jaar zwemles die ik heb gehad! Toen een lifeguard ons zag zwemmen ging die zijn boot halen, hij was bang dat we zouden verdrinken... Elke dag is er wel iets Amerikaans dat me aan het lachen maakt. Wat een heerlijk land is dit toch!
Anders dan elke dag naar het meer gaan heb ik niet veel gedaan, ja ik ben natuurlijk naar de les geweest. Oh ja, mijn computer blijft ook een goede vriend, vooral als er vrienden online op skype zijn.
Ik heb een aantal korte berichten van de missiontrips gehoord, en de teams hebben het erg goed. Ik mis ze wel en ik heb er zin in om alle verhalen te horen. Deanna komt morgen terug uit Denemarken, haar eerste keer in Europa. En Elyse komt dinsdag terug uit Haiti. Ik hoop dat zij me kan vertellen wat te verwachten, want ik heb echt geen idee.
Ik krijg steeds meer zin in Haiti en ik hoop echt dat ik daar een zegen kan zijn. Bid alsjeblieft voor me, niet alleen als ik er zit maar nu ook al, voor de voorbereidingen enzo.
Vlak voor ik ga hoop ik nog wat meer specifieke informatie te geven.
Het was wel een heel andere week dan anders. Ten eerste waren Deanna en Elyse er niet. Een van hen rijd me altijd naar school en nu moest ik elke keer mensen vragen om me op te halen, een grote afhankelijkheid is dat. Een mobiel is dan ook heel handig, ik dank God voor de uitvinding van de mobiele telefoon!
Toch heb ik het wel heel erg naar mijn zin gehad. Ik ben zeven dagen achter elkaar naar een meer in de buurt geweest om te zwemmen, daar heb ik erg van genoten.
De eerste dag dat ik naar het meer ging, was er een groepje dat naar "het eiland" ging zwemmen. Ik dacht zal ik nou mee gaan, ik heb al heel lang niet meer gezwommen, ik weet niet of ik zo ver kom. Ik besloot het toch te doen. Tijdens het zwemmen merkte ik al gauw dat ik veel sneller was dan de anderen. Ook kon ik het veel langer uit houden dan anderen. Sommigen wisten niet eens hoe ze moesten zwemmen, ze deden maar wat. Ik ben heel blij voor de twee jaar zwemles die ik heb gehad! Toen een lifeguard ons zag zwemmen ging die zijn boot halen, hij was bang dat we zouden verdrinken... Elke dag is er wel iets Amerikaans dat me aan het lachen maakt. Wat een heerlijk land is dit toch!
Anders dan elke dag naar het meer gaan heb ik niet veel gedaan, ja ik ben natuurlijk naar de les geweest. Oh ja, mijn computer blijft ook een goede vriend, vooral als er vrienden online op skype zijn.
Ik heb een aantal korte berichten van de missiontrips gehoord, en de teams hebben het erg goed. Ik mis ze wel en ik heb er zin in om alle verhalen te horen. Deanna komt morgen terug uit Denemarken, haar eerste keer in Europa. En Elyse komt dinsdag terug uit Haiti. Ik hoop dat zij me kan vertellen wat te verwachten, want ik heb echt geen idee.
Ik krijg steeds meer zin in Haiti en ik hoop echt dat ik daar een zegen kan zijn. Bid alsjeblieft voor me, niet alleen als ik er zit maar nu ook al, voor de voorbereidingen enzo.
Vlak voor ik ga hoop ik nog wat meer specifieke informatie te geven.
donderdag 29 april 2010
Haiti
Laat ik maar weer even een update geven over mijn deployment. Ik ga dus naar Haiti voor iedereen die dat nog niet wist. Ik vertrek niet de eerste, maar de dertiende van mei. Ik zal daar zijn voor elf dagen.
We verblijven in Pastor Vincents huis, in Port au Prince. Wat we gaan doen is nog onduidelijk.
Er is wel een team van 15 studenten die overmorgen al gaan, zij gaan die jongeren conferentie houden. Als ze terug komen kunnen ze ons laten weten wat nodig is en gaan we brengen wat ze nodig hebben. Als dat nog een conferentie is wordt dat het, het kan ook zijn huizen opbouwen, of kinder werk.
Improvise, adapt and overcome (improviseren, aanpassen en overwinnen) dat is ons motto, dus dat zullen we toepassen denk ik.
Ik wilde dat ik meer wist zodat ik het kon vertellen, ik heb ondertussen geleerd te leven met niet weten...
We verblijven in Pastor Vincents huis, in Port au Prince. Wat we gaan doen is nog onduidelijk.
Er is wel een team van 15 studenten die overmorgen al gaan, zij gaan die jongeren conferentie houden. Als ze terug komen kunnen ze ons laten weten wat nodig is en gaan we brengen wat ze nodig hebben. Als dat nog een conferentie is wordt dat het, het kan ook zijn huizen opbouwen, of kinder werk.
Improvise, adapt and overcome (improviseren, aanpassen en overwinnen) dat is ons motto, dus dat zullen we toepassen denk ik.
Ik wilde dat ik meer wist zodat ik het kon vertellen, ik heb ondertussen geleerd te leven met niet weten...
God voorziet
De laatste paar maanden was ik best een beetje krap met geld. Vaak had ik elke maand net iets te kort, wat ervoor zorgde dat ik met mijn creditcard onder nul zat.
Vorige week hadden we een conferentie waar ze gingen bidden voor mensen met schulden. En gewoon voor financiele doorbraak. Ook ik liet voor mij bidden.
En gister in de les stond een van mijn huisgenoten vooraan, want ze had wat te zeggen. Ik was niet eens echt aan het op letten, totdat ze mijn naam zei. Ze vertelde dat ze een droom had gehad dat de hele klas would sow in to me (mij geld geven, maar dat wordt dan zaaien genoemd). Dat hadden we wel vaker gedaan bij anderen uit de klas, maar dat was al weer een poos geleden. Wat ik nu totaal daarvan heb ontvangen is 640 dollar, maar er is nog meer onderweg, mensen die geen cash hadden gaan het nog aan mij geven.
Bovendien kwamen er ook nog zes mensen naar voren om mij profetische woorden te geven. Ik was helemaal verbijsterd, verast en super blij natuurlijk!
God is geweldig hoe Hij zo onze nood ziet en ons daarin toekomt!
Vorige week hadden we een conferentie waar ze gingen bidden voor mensen met schulden. En gewoon voor financiele doorbraak. Ook ik liet voor mij bidden.
En gister in de les stond een van mijn huisgenoten vooraan, want ze had wat te zeggen. Ik was niet eens echt aan het op letten, totdat ze mijn naam zei. Ze vertelde dat ze een droom had gehad dat de hele klas would sow in to me (mij geld geven, maar dat wordt dan zaaien genoemd). Dat hadden we wel vaker gedaan bij anderen uit de klas, maar dat was al weer een poos geleden. Wat ik nu totaal daarvan heb ontvangen is 640 dollar, maar er is nog meer onderweg, mensen die geen cash hadden gaan het nog aan mij geven.
Bovendien kwamen er ook nog zes mensen naar voren om mij profetische woorden te geven. Ik was helemaal verbijsterd, verast en super blij natuurlijk!
God is geweldig hoe Hij zo onze nood ziet en ons daarin toekomt!
maandag 12 april 2010
Challengetrip 4
Aller eerst, het gaat nog steeds goed met mij. Ik weet dat ik een poos niet heb geschreven. Dat was meer omdat ik het zo druk heb gehad en niet wist waar ik moest beginnen met schrijven.
Ik heb mijn waarschijnlijk laatste challenge trip gehad. De eerste dag regende het zo hard dat ik binnen 5 minuten doorweekt was terwijl ik een "regenjas" aan had. Mijn team was gelukkig half op tijd met onze tent op zetten. Het was al aan het regenen, maar het begon pas echt hard te regenen toen we de buitentent hadden opgezet. Sommige mensen hadden echt bakken met water in hun tent.
Gelukkig mochten we vroeg naar bed en hadden we niet echt een avond programma. De spullen in mijn tas waren nog droog, dus kon ik best wel slapen en ik had het niet koud. Maar ik hoorde van een meisje met de natte tent dat het de ergste nacht van haar leven was.
In de ochtend deden we ook lekker rustig aan. We verplaatsten ons kamp van de voet van de heuvel naar de top. Het was ondertussen droog geworden en de zon was lekker aan het schijnen. Alles wat nat was legden we in de zon om te drogen.
Nadat we lekker onze tijd hadden genomen werden we ongeveer een uur van het kamp ergens afgezet. We werden in 3 teams verdeeld en we moesten weer terug lopen naar het kamp. We hadden geen idee hoe ver het was of hoe lang het zou duren. Wat ze ons wel vertelden was dat we de wandelpaden moesten volgen, maar we moesten zelf de richting kiezen. We konden het dus lang of kort maken, op basis van onze keuzes.
Het leukste van deze hike vond ik dat ik de leider was. Het was leuk om daarin uit te stappen en ook te zien dat ze me vertrouwden. Aan het eind van de dag zagen we dreigende wolken komen. Ik had veel spullen buiten de tent liggen om te drogen, en ik had geen zin om ze nat te laten regenen. De rest van het team had zelf niet zoveel zin om nat te worden, dus begonnen we wat steviger door te lopen. Op het moment dat we het kamp bereikten, het was al donker, begon het te regenen. Omdat wij het eerste team waren legden we alle spullen droog, ook van de andere teams, omdat het we het sneu vonden dat ze in de regen moesten lopen.
Na twee uur wachten en eten kwamen de twee andere teams nat en koud aan.
Dat was een groot deel van challenge trip 4.
Ik kan me niet helemaal meer herinneren wat ik in die anderhalve week daarna heb gedaan.
Ik heb mijn waarschijnlijk laatste challenge trip gehad. De eerste dag regende het zo hard dat ik binnen 5 minuten doorweekt was terwijl ik een "regenjas" aan had. Mijn team was gelukkig half op tijd met onze tent op zetten. Het was al aan het regenen, maar het begon pas echt hard te regenen toen we de buitentent hadden opgezet. Sommige mensen hadden echt bakken met water in hun tent.
Gelukkig mochten we vroeg naar bed en hadden we niet echt een avond programma. De spullen in mijn tas waren nog droog, dus kon ik best wel slapen en ik had het niet koud. Maar ik hoorde van een meisje met de natte tent dat het de ergste nacht van haar leven was.
In de ochtend deden we ook lekker rustig aan. We verplaatsten ons kamp van de voet van de heuvel naar de top. Het was ondertussen droog geworden en de zon was lekker aan het schijnen. Alles wat nat was legden we in de zon om te drogen.
Nadat we lekker onze tijd hadden genomen werden we ongeveer een uur van het kamp ergens afgezet. We werden in 3 teams verdeeld en we moesten weer terug lopen naar het kamp. We hadden geen idee hoe ver het was of hoe lang het zou duren. Wat ze ons wel vertelden was dat we de wandelpaden moesten volgen, maar we moesten zelf de richting kiezen. We konden het dus lang of kort maken, op basis van onze keuzes.
Het leukste van deze hike vond ik dat ik de leider was. Het was leuk om daarin uit te stappen en ook te zien dat ze me vertrouwden. Aan het eind van de dag zagen we dreigende wolken komen. Ik had veel spullen buiten de tent liggen om te drogen, en ik had geen zin om ze nat te laten regenen. De rest van het team had zelf niet zoveel zin om nat te worden, dus begonnen we wat steviger door te lopen. Op het moment dat we het kamp bereikten, het was al donker, begon het te regenen. Omdat wij het eerste team waren legden we alle spullen droog, ook van de andere teams, omdat het we het sneu vonden dat ze in de regen moesten lopen.
Na twee uur wachten en eten kwamen de twee andere teams nat en koud aan.
Dat was een groot deel van challenge trip 4.
Ik kan me niet helemaal meer herinneren wat ik in die anderhalve week daarna heb gedaan.
donderdag 18 maart 2010
Haiti
Het is bijna 100 procent zeker dat ik naar Haiti ga! We gaan waarschijnlijk met de hele groep.
We zullen mee helpen met de opbouw van het land, maar niet door fysieke gebouwen te bouwen. We zullen de geestelijke funderingen leggen. Hoe dat er precies gaat uitzien weet ik ook niet helemaal.
Wel weet ik dat we een grote jongeren conferentie gaan houden waar ze duizenden jongeren verwachten.
Het zou heel goed kunnen zijn dat we ook gaan helpen met practische dingen, het uitdelen van eten en water bijvoorbeeld. Maar we weten nog niet veel details.
We zullen waarschijnlijk slapen in tenten en het is het regenseizoen... Het is maar goed dat ik dat al heb geoefend met SF.
Ik heb er heel veel zin, ik geloof dat God grote dingen gaat doen.
Nogmaals als je mij wilt ondersteunen of Haiti wilt helpen kan je geld overmaken naar de Schuilplaats, dan is het belastingaftrekbaar. Zij maken het dan over naar mij en ik naar Special Forces. Het rekening nummer van de evangelische gemeente "de Schuilplaats" is 69.25.73.178 ovv "Lisa SFmissions"
We zullen mee helpen met de opbouw van het land, maar niet door fysieke gebouwen te bouwen. We zullen de geestelijke funderingen leggen. Hoe dat er precies gaat uitzien weet ik ook niet helemaal.
Wel weet ik dat we een grote jongeren conferentie gaan houden waar ze duizenden jongeren verwachten.
Het zou heel goed kunnen zijn dat we ook gaan helpen met practische dingen, het uitdelen van eten en water bijvoorbeeld. Maar we weten nog niet veel details.
We zullen waarschijnlijk slapen in tenten en het is het regenseizoen... Het is maar goed dat ik dat al heb geoefend met SF.
Ik heb er heel veel zin, ik geloof dat God grote dingen gaat doen.
Nogmaals als je mij wilt ondersteunen of Haiti wilt helpen kan je geld overmaken naar de Schuilplaats, dan is het belastingaftrekbaar. Zij maken het dan over naar mij en ik naar Special Forces. Het rekening nummer van de evangelische gemeente "de Schuilplaats" is 69.25.73.178 ovv "Lisa SFmissions"
donderdag 4 maart 2010
Weer wat geleerd
Vandaag heb ik weer iets nieuws geleerd over Amerika. De mailbussen die aan de kant van de weg staan kan je gebruiken om post in te ontvangen en om post in op te sturen. Als je er een brief in doet moet je het vlaggetje omhoog doen zodat de postbode weet dat er iets in zit dat hij mee moet nemen.
Ik vond dat best handig eigenlijk, Amerikanen hebben toch nog best wel handige/creative oplossingen!
Voor de rest heb ik Sietse naar het vliegveld gebracht dinsdag. Iedereen hier mist hem wel een beetje. Hij heeft veel vrienden gemaakt en veel zijn onder de indruk van zijn hart voor God op deze leeftijd.
Het was super leuk om hem hier te hebben en hij heeft zich zeker gedragen. Toch ben ik wel blij dat hij nu weer weg is. Als er iemand op bezoek is word ik sneller moe, omdat ik ook de hele tijd denk aan die ander en me druk maak of die zich wel vermaakt.
Afgelopen weekend voelde ik me dan ook niet zo goed. Ik zag het allemaal even niet meer zitten, ik had nergens meer zin in.
Maar dinsdagochtend was de les erg goed en dat bracht helderheid in mijn hoofd. En toen kon ik me over dat negatieve gevoel heen zetten en nu kan ik er weer voor gaan. Ik heb er weer helemaal zin in. En ik ben vastbesloten te genieten en zoveel mogelijk in me op te nemen deze laatste paar maanden.
Gister was er een man uit Haiti die wat vertelde over de aardbeving. Hij was aan het huilen op het podium. Zo'n grote zwarte man, aan het huilen... Het greep mijn hart, ookal kan ik me nog steeds niet voorstellen hoe het geweest moet zijn. Ik zat ook te huilen in de les. Maar ik geloof zeker dat God een plan heeft voor dit land en het allemaal ten goede wil keren. Een maand na de aarbeving heeft het land drie dagen lang gebeden en God aanbeden. Is dat niet geweldig? Een land dat 106 jaar geleden aan de duivel gewijd is, is zich nu aan het bekeren!
Ik vond dat best handig eigenlijk, Amerikanen hebben toch nog best wel handige/creative oplossingen!
Voor de rest heb ik Sietse naar het vliegveld gebracht dinsdag. Iedereen hier mist hem wel een beetje. Hij heeft veel vrienden gemaakt en veel zijn onder de indruk van zijn hart voor God op deze leeftijd.
Het was super leuk om hem hier te hebben en hij heeft zich zeker gedragen. Toch ben ik wel blij dat hij nu weer weg is. Als er iemand op bezoek is word ik sneller moe, omdat ik ook de hele tijd denk aan die ander en me druk maak of die zich wel vermaakt.
Afgelopen weekend voelde ik me dan ook niet zo goed. Ik zag het allemaal even niet meer zitten, ik had nergens meer zin in.
Maar dinsdagochtend was de les erg goed en dat bracht helderheid in mijn hoofd. En toen kon ik me over dat negatieve gevoel heen zetten en nu kan ik er weer voor gaan. Ik heb er weer helemaal zin in. En ik ben vastbesloten te genieten en zoveel mogelijk in me op te nemen deze laatste paar maanden.
Gister was er een man uit Haiti die wat vertelde over de aardbeving. Hij was aan het huilen op het podium. Zo'n grote zwarte man, aan het huilen... Het greep mijn hart, ookal kan ik me nog steeds niet voorstellen hoe het geweest moet zijn. Ik zat ook te huilen in de les. Maar ik geloof zeker dat God een plan heeft voor dit land en het allemaal ten goede wil keren. Een maand na de aarbeving heeft het land drie dagen lang gebeden en God aanbeden. Is dat niet geweldig? Een land dat 106 jaar geleden aan de duivel gewijd is, is zich nu aan het bekeren!
donderdag 25 februari 2010
wat foto's en filmpjes
Charlotte
Mijn kamer
Obama is hier niet zo geliefd
Het winter bal
Sietse met een van mijn fietsen
Samen eten met Sietse
Een geweer schieten
dinsdag 23 februari 2010
Special Forces
Jullie hebben me af en toe over Special Forces horen praten. Over physical trainings (PT's) in de ochtenden, de challenge trips, het werken in de keuken en dan nu de fundraising.
Dit alles leidt allemaal toe ons deployment. Zoals het er nu voor staat gaan we in de eerste week van mei vertrekken en komen we na ongeveer drie weken weer terug.
Ik weet niet precies wat we gaan doen, maar ik zal een beetje uitleggen wat ik er over te horen krijg.
We gaan in teams van ongeveer zeven man naar waarschijnlijk een van de volgende vier bestemmingen: Kenya, Haiti, Rio de Janeiro (Brazil) of Blumenau (Brazil).
Het team dat naar Kenya gaat, gaat ZAO helpen. ZAO boort waterbronnen voor afgelegen dorpjes. Daar gaan ze bij helpen en verder zullen ze ook tijd hebben met de bewoners, spreken in kerkjes. Vorig jaar heeft het team dat daar heen is geweest ontzettend veel genezingen gezien en veel mensen tot God geleid.
Met Special Forces zijn ze nog nooit eerder bij de andere bestemmingen geweest. Dus ik kan niet precies zeggen wat die gaan doen. Ik weet ook nog niet waar ik heen ga. Ik weet wel dat we ontzettend uitgedaagd zullen worden en dat dit jaar van hard werken het absoluut waard zal worden.
Om alle dingen die we daar willen doen om de gebieden waar we heen gaan zo goed mogelijk te ondersteunen hebben we heel veel geld nodig. Daar voor werken we in de keuken en doen we allerlei fundraising activiteiten om zoveel mogelijk geld op te halen.
Alle meiden gaan bijvoorbeeld de halve marathon rennen in april en daar zoek ik nog sponsors voor.
Maar ik ben ook op zoek naar mensen die mij willen ondersteunen voor mijn ticket of die gewoon willen bijdragen aan het werk wat wij zullen doen.
Het ticket moet ik al heel snel betalen en dat zal 900 dollar kosten. Dus ik wil een beroep doen op jullie, mijn thuisfront! Ik heb jullie hulp hierbij nodig. En het lijkt misschien een groot bedrag, maar als iedereen die dit leest geeft wat hij of zij op zijn hart heeft om te geven weet ik zeker dat ik al een heel eind kom. Ik hoop dat het zoveel zal zijn dat ik kan bijdragen aan de pot. Misschien is er wel iemand die mijn hele ticket wil betalen :)
Als me wilt ondersteunen dan kan je het geld overmaken naar:
Ing: 69.25.73.178 t.n.v. Evangelische gemeente “De Schuilplaats” te Ede, onder vermelding van "Lisa SFmissions".
Dit is een kerk, dus wat je overmaakt is belasting aftrekbaar.
Ik wil jullie allemaal alvast heel erg bedanken als je me wilt ondersteunen!
En ik wil jullie ook vragen om me in gebed te ondersteunen. De dingen die we gaan doen in het gebied waar we heen gaan zullen een blijvende impact hebben, maar om die te doen hebben we zeker ook veel gebed nodig!
Zodra ik meer weet over wat we gaan doen zal ik het laten weten.
Dit alles leidt allemaal toe ons deployment. Zoals het er nu voor staat gaan we in de eerste week van mei vertrekken en komen we na ongeveer drie weken weer terug.
Ik weet niet precies wat we gaan doen, maar ik zal een beetje uitleggen wat ik er over te horen krijg.
We gaan in teams van ongeveer zeven man naar waarschijnlijk een van de volgende vier bestemmingen: Kenya, Haiti, Rio de Janeiro (Brazil) of Blumenau (Brazil).
Het team dat naar Kenya gaat, gaat ZAO helpen. ZAO boort waterbronnen voor afgelegen dorpjes. Daar gaan ze bij helpen en verder zullen ze ook tijd hebben met de bewoners, spreken in kerkjes. Vorig jaar heeft het team dat daar heen is geweest ontzettend veel genezingen gezien en veel mensen tot God geleid.
Met Special Forces zijn ze nog nooit eerder bij de andere bestemmingen geweest. Dus ik kan niet precies zeggen wat die gaan doen. Ik weet ook nog niet waar ik heen ga. Ik weet wel dat we ontzettend uitgedaagd zullen worden en dat dit jaar van hard werken het absoluut waard zal worden.
Om alle dingen die we daar willen doen om de gebieden waar we heen gaan zo goed mogelijk te ondersteunen hebben we heel veel geld nodig. Daar voor werken we in de keuken en doen we allerlei fundraising activiteiten om zoveel mogelijk geld op te halen.
Alle meiden gaan bijvoorbeeld de halve marathon rennen in april en daar zoek ik nog sponsors voor.
Maar ik ben ook op zoek naar mensen die mij willen ondersteunen voor mijn ticket of die gewoon willen bijdragen aan het werk wat wij zullen doen.
Het ticket moet ik al heel snel betalen en dat zal 900 dollar kosten. Dus ik wil een beroep doen op jullie, mijn thuisfront! Ik heb jullie hulp hierbij nodig. En het lijkt misschien een groot bedrag, maar als iedereen die dit leest geeft wat hij of zij op zijn hart heeft om te geven weet ik zeker dat ik al een heel eind kom. Ik hoop dat het zoveel zal zijn dat ik kan bijdragen aan de pot. Misschien is er wel iemand die mijn hele ticket wil betalen :)
Als me wilt ondersteunen dan kan je het geld overmaken naar:
Ing: 69.25.73.178 t.n.v. Evangelische gemeente “De Schuilplaats” te Ede, onder vermelding van "Lisa SFmissions".
Dit is een kerk, dus wat je overmaakt is belasting aftrekbaar.
Ik wil jullie allemaal alvast heel erg bedanken als je me wilt ondersteunen!
En ik wil jullie ook vragen om me in gebed te ondersteunen. De dingen die we gaan doen in het gebied waar we heen gaan zullen een blijvende impact hebben, maar om die te doen hebben we zeker ook veel gebed nodig!
Zodra ik meer weet over wat we gaan doen zal ik het laten weten.
zondag 21 februari 2010
Sietse hier
Donderdag is Sietse eindelijk aangekomen. En jaar geleden begonnen we er al over te praten en nu is het dan zover, het kleine broertje is de grote zus aan het bezoeken :)
Om eerlijk te zijn had ik hem bijna een dag op het vliegveld laten zitten. Ik had me namelijk vergist in de dag. Ik snap niet helemaal hoe dat is gebeurd, omdat Sietse in het begin al aan gegeven had dat hij op een donderdag zou komen. Op de een of andere manier had ik dus in mijn hoofd dat hij vrijdag zou komen. En toen zag ik mijn vaders status op Facebook met iets dat Sietse bijna bij zijn zus in Amerika zou zijn. En ik dacht: dat is wel een beetje vroeg om op Facebook te zetten, maar ja misschien doet hij dat wel omdat ie er niet zovaak op zit of zo. En toen die avond kreeg ik opeens een helder moment dat Sietse dus heel lang tegen me geleden gezegd had vanaf donderdag vrij te hebben gevraagd van school. Dus ik dacht laat ik nog maar even de datum checken. Dus woensdag om 12 uur in de nacht kwam ik er achter dat hij dus die dag er na, donderdag dus, zou komen!
Verder is alles goed gegaan :)
Afgelopen weekend was een conferentie gaande dus Sietse kwam op het juiste moment binnen. Maar goed omdat ik dacht dat hij vrijdag zou komen had ik me op gegeven om in de keuken te werken, dus de eerste paar uren dat hij op MorningStar was moest hij zichzelf vermaken.
Volgens mij heeft hij wel ontzettend van de conferentie genoten, na twee dagen riep die al dat hij niet meer naar huis wilde.
De jongens waar hij verblijft vinden ook helemaal leuk en hele opluchting voor mij. Dan voel ik me niet zo bezwaard dat hij soms zonder mij in dat huis zit. Zaterdag heb ik hem zelfs nouwelijks gezien, hij was de hele tijd dingen aan het doen met hen.
Zaterdag had ik zelf profetische teams, daar heb ik erg van genoten. Het was voor mij een poos geleden dat ik dat had gedaan, iets van voor de kerst. Maar het ging heel goed en ik merkte ook dat het Engels spreken veel beter ging. Het spreken wordt steeds makkelijker en ik kan heel makkelijk van taal veranderen nu. Ik kan twee gesprekken door elkaar houden in twee talen en dan gaat het gewoon goed. Aan de andere kant begin ik ook een beetje te vergeten hoe je bepaalde dingen in het Nederlands zegt.
Vandaag hebben we noteboekjes beplakt om te verkopen als fundraising voor Special Forces. Dat was ontzettend leuk en ontspannend heerlijk om creatief bezig te zijn. Oh en niet te vergeten, we zaten eerst buiten, maar ik ging binnen verder omdat het te warm was in de zon :)
Morgenochtend weer Special Forces en Sietse gaat deze keer mee trainen!
Om eerlijk te zijn had ik hem bijna een dag op het vliegveld laten zitten. Ik had me namelijk vergist in de dag. Ik snap niet helemaal hoe dat is gebeurd, omdat Sietse in het begin al aan gegeven had dat hij op een donderdag zou komen. Op de een of andere manier had ik dus in mijn hoofd dat hij vrijdag zou komen. En toen zag ik mijn vaders status op Facebook met iets dat Sietse bijna bij zijn zus in Amerika zou zijn. En ik dacht: dat is wel een beetje vroeg om op Facebook te zetten, maar ja misschien doet hij dat wel omdat ie er niet zovaak op zit of zo. En toen die avond kreeg ik opeens een helder moment dat Sietse dus heel lang tegen me geleden gezegd had vanaf donderdag vrij te hebben gevraagd van school. Dus ik dacht laat ik nog maar even de datum checken. Dus woensdag om 12 uur in de nacht kwam ik er achter dat hij dus die dag er na, donderdag dus, zou komen!
Verder is alles goed gegaan :)
Afgelopen weekend was een conferentie gaande dus Sietse kwam op het juiste moment binnen. Maar goed omdat ik dacht dat hij vrijdag zou komen had ik me op gegeven om in de keuken te werken, dus de eerste paar uren dat hij op MorningStar was moest hij zichzelf vermaken.
Volgens mij heeft hij wel ontzettend van de conferentie genoten, na twee dagen riep die al dat hij niet meer naar huis wilde.
De jongens waar hij verblijft vinden ook helemaal leuk en hele opluchting voor mij. Dan voel ik me niet zo bezwaard dat hij soms zonder mij in dat huis zit. Zaterdag heb ik hem zelfs nouwelijks gezien, hij was de hele tijd dingen aan het doen met hen.
Zaterdag had ik zelf profetische teams, daar heb ik erg van genoten. Het was voor mij een poos geleden dat ik dat had gedaan, iets van voor de kerst. Maar het ging heel goed en ik merkte ook dat het Engels spreken veel beter ging. Het spreken wordt steeds makkelijker en ik kan heel makkelijk van taal veranderen nu. Ik kan twee gesprekken door elkaar houden in twee talen en dan gaat het gewoon goed. Aan de andere kant begin ik ook een beetje te vergeten hoe je bepaalde dingen in het Nederlands zegt.
Vandaag hebben we noteboekjes beplakt om te verkopen als fundraising voor Special Forces. Dat was ontzettend leuk en ontspannend heerlijk om creatief bezig te zijn. Oh en niet te vergeten, we zaten eerst buiten, maar ik ging binnen verder omdat het te warm was in de zon :)
Morgenochtend weer Special Forces en Sietse gaat deze keer mee trainen!
dinsdag 9 februari 2010
Ziek
Ik ben ziek en ik kan niet slapen, dus ga ik maar even schrijven. Hopelijk val ik hiervan in slaap...
Ik heb een super druk weekend gehad met weinig slaap en vitaminen, dus ik denk dat mijn weerstand flink afgezwakt was. Er zijn echt super veel studenten die nu ziek zijn. Volgens mij hebben we allemaal een griepje.
Dat sneeuw weekend was een erg rustig weekend, we hadden zelfs een extra dag vrij gekregen om lekker uitgerust die week in te gaan. Woensdag startte namelijk de vierdaagse genezingsconferentie van Todd Bentley. Die was super intens, er waren wel vier meetingen op een dag en de avond meetingen duurden wel vijf uur! Bovendien werkte ik ook nog eens in de keuken, dus moest ik er vaak vroeg uit. Maar ik heb erg genoten van die tijd. Ik heb God ervaren en veel genezingen gezien.
Zondag had ik gewoon rust moeten nemen. En dat had ik ook wel een beetje gedaan, maar het was niet genoeg. Ik heb lekker uitgeslapen, maar voor Special Forces moest ik vijf mile rennen. Daarna moest ik het huis voorbereiden voor de Superbowl party. Ik had namelijk allemaal mensen uitgenodigd om Superbowl te kijken bij ons thuis. Superbowl is de American Football finale wat alle Amerikanen altijd samen kijken terwijl ze veel ongezond eten eten.
Ik had gevraagd of iedereen wat te eten mee wilde nemen, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat dat een moeilijke vraag is voor jongens... Alleen de meisjes hadden iets mee genomen. Zelf had ik twee pizza's gekocht en toen ik ze op tafel zette zei ik er bij dat we niet meer hadden dan twee pizza's omdat niemand eten mee had genomen. Met als gevolg dat iedereen zich te schuldig voelde om een stukje pizza te nemen. En toen voelde ik me weer schuldig dat ik dat gezegd had... Al met al is de pizza wel op gekomen en was het gezellig. Bovendien won het team waar ik voor was. Ik begin Football trouwens steeds beter te begrijpen.
Maandag ochtend moest ik weer vroeg op voor PT's, en dat was de moeilijkste tot nu toe, waarschijnlijk omdat mijn lichaam zich al niet meer goed voelde.
Er is nu weer een conferentie gaande dus moeten we weer helpen in de keuken. Gister ochtend hadden ze niet genoeg, dus ben ik ze te hulp gesprongen. Toen kwam ik er achter dat ik me niet zo goed voelde, maar ik ging toch niet meteen naar bed. Ik had namelijk nog een afspraak met twee vriendinnen om te gaan winkelen. Om vijf uur was ik thuis en ben ik mijn bed in gestrompeld om er vandaag om half een weer uit te komen. Ik moest namelijk weer in de keuken werken. Gelukkig was het niet zo druk in de keuken en mocht ik na een uur naar huis. Maar goed hoe graag ik ook zou willen slapen nu, het lukt niet echt.
O ja, mijn neus piercing was dicht gegroeid voor de kerst, dus die heb ik vorig weekend weer door geprikt :)
Ik heb een super druk weekend gehad met weinig slaap en vitaminen, dus ik denk dat mijn weerstand flink afgezwakt was. Er zijn echt super veel studenten die nu ziek zijn. Volgens mij hebben we allemaal een griepje.
Dat sneeuw weekend was een erg rustig weekend, we hadden zelfs een extra dag vrij gekregen om lekker uitgerust die week in te gaan. Woensdag startte namelijk de vierdaagse genezingsconferentie van Todd Bentley. Die was super intens, er waren wel vier meetingen op een dag en de avond meetingen duurden wel vijf uur! Bovendien werkte ik ook nog eens in de keuken, dus moest ik er vaak vroeg uit. Maar ik heb erg genoten van die tijd. Ik heb God ervaren en veel genezingen gezien.
Zondag had ik gewoon rust moeten nemen. En dat had ik ook wel een beetje gedaan, maar het was niet genoeg. Ik heb lekker uitgeslapen, maar voor Special Forces moest ik vijf mile rennen. Daarna moest ik het huis voorbereiden voor de Superbowl party. Ik had namelijk allemaal mensen uitgenodigd om Superbowl te kijken bij ons thuis. Superbowl is de American Football finale wat alle Amerikanen altijd samen kijken terwijl ze veel ongezond eten eten.
Ik had gevraagd of iedereen wat te eten mee wilde nemen, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat dat een moeilijke vraag is voor jongens... Alleen de meisjes hadden iets mee genomen. Zelf had ik twee pizza's gekocht en toen ik ze op tafel zette zei ik er bij dat we niet meer hadden dan twee pizza's omdat niemand eten mee had genomen. Met als gevolg dat iedereen zich te schuldig voelde om een stukje pizza te nemen. En toen voelde ik me weer schuldig dat ik dat gezegd had... Al met al is de pizza wel op gekomen en was het gezellig. Bovendien won het team waar ik voor was. Ik begin Football trouwens steeds beter te begrijpen.
Maandag ochtend moest ik weer vroeg op voor PT's, en dat was de moeilijkste tot nu toe, waarschijnlijk omdat mijn lichaam zich al niet meer goed voelde.
Er is nu weer een conferentie gaande dus moeten we weer helpen in de keuken. Gister ochtend hadden ze niet genoeg, dus ben ik ze te hulp gesprongen. Toen kwam ik er achter dat ik me niet zo goed voelde, maar ik ging toch niet meteen naar bed. Ik had namelijk nog een afspraak met twee vriendinnen om te gaan winkelen. Om vijf uur was ik thuis en ben ik mijn bed in gestrompeld om er vandaag om half een weer uit te komen. Ik moest namelijk weer in de keuken werken. Gelukkig was het niet zo druk in de keuken en mocht ik na een uur naar huis. Maar goed hoe graag ik ook zou willen slapen nu, het lukt niet echt.
O ja, mijn neus piercing was dicht gegroeid voor de kerst, dus die heb ik vorig weekend weer door geprikt :)
zaterdag 30 januari 2010
Christmasbreak pt 3 en de rest
Oke, sorry jongens! Het is een beetje lang geleden! En er is heel veel gebeurd ondertussen. Ik heb het heel druk gehad, ook al zou papa zeggen van niet.
Om nog even in te gaan op de vakantie, we zijn die ene nacht niet de hele tijd opgebleven, iedereen viel in slaap en ik had geen zin om in mijn eentje nog wakker te blijven. Dus ik denk dat ik kan zeggen dat Sietse gewonnen heeft. Hij was tot 7 uur in de ochtend en was de hele tijd met ons aan het skypen.
Toen we weer terug waren hier in Fort Mill begon de New Years conference. Dat is dus ook hoe ik mijn oud en nieuw heb gevierd. Geen vuurwerk en oliebollen, maar gewoon aanbiddend het nieuwe jaar in gaan!
De conferentie was wel echt heel leuk, Lance Wallnau sprak en hij is wel een van mijn favoriete sprekers.
Ik had trouwens nog wel oliebollen gebakken na oud en nieuw. Ik had geen idee hoe het moest, maar het resultaat na een enorm stinkend huis, omdat ik de olie veel te heet had gedaan en er beslag in had gegooid, was erg goed!
Toen we dinsdag na de vakantie weer naar school moesten was het iets anders dan iedereen had gedacht. Jason Hooper ging voor ons voor honger naar meer van God bidden. Dat zou vijfien minuten duren ofzo, maar het duurde uiteindelijk twaalf uur! Todd Bently kwam er aan het eind ook nog bij. Sinds die dag hebben we van dinsdag tot en met zaterdag "breakout meetings". Daar ga ik vaak heen. Er gebeuren echt bijzondere dingen. Er zijn veel genezingen, mensen veranderen. Ik word steeds hongeriger naar meer van God. Ik merk dat mijn roommates veranderen en ook zij gaan steeds meer in de bijbel lezen.
Dit is de grootste reden dat ik het zo druk heb de laatste tijd. Ik ben gewoon veel avonden weg.
Een andere reden is dat twee mensen mij hebben bezocht in deze tijd: Wendelijn en mijn vader.
Wendelijn zou de eerste dinsdag van school komen, maar ze had haar vliegtuig gemist. Ik had wel verschillende smsjes en mailtjes gekregen dat ze mogelijl haar vlucht zou missen door vertraging, maar ik had geen idee wanneer ze dan wel aan zou komen. Dus ging ik maar gewoon naar het vliegveld toe. Gelukkig kwam ik er daar al snel achter dat er die dag geen vliegtuigen meer aan zouden komen vanuit New York, waar Wendelijn dus zat. Dus gingen we maar weer naar huis. Ik had geen idee wanneer ze dan wel aan zou komen. Maar gelukkig bestaat er zoiets als Facebook en mobiels met internet. Wendelijn had inmiddels een vriendin gemaakt van wie ze de mobiel even mocht gebruiken.
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen en ik heb acht dagen samen met haar kunnen optrekken en haar kunnen laten zien hoe ik leef.
Ik heb echt ontzettend genoten van de tijd met haar!
Afgelopen dinsdag kwam mijn vader aan. Het was echt super goed om hem te zien. Hij kon helaas niet in mijn huis slapen, dus had ik aan wat vrienden gevraagd of hij daar kon overnachten. Dat zagen ze wel zitten. Gelukkig had papa een auto gehuurd, dus kon hij zichzelf rond rijden.
Woensdag gingen we naar Moravian Falls om eerst te wandelen en daarna bij Suzy en Kamran te eten. Kamran en Suzy zijn een erg leuk stel, dus het was erg gezellig. Voor de mensen die naar de WPPS zijn geweest, het huis is echt geel!
Verder zijn we nog naar IKEA geweest om een bed te kopen. Ik heb al die tijd dat we hier wonen samen met Elyse een slaapbank gedeeld. We dachten dat het nu toch echt tijd werd voor een bed.
Ook heb ik een camera gekocht voor mijn verjaardag. De camera die ik had was stukgegaan.
Natuurlijk ben ik ook nog jarig geweest! En op de dag van mijn verjaardag kwam er een enorm pakketje met de post voor mij! Uit Nederland! Ik was helemaal happy en ik rende naar boven om het uit te pakken, er zaten honderden slingertjes in en allemaal Nederlandse dingen :) Toen voelde ik me wel even jarig.
Die avond ging met mijn vrienden uit eten bij de Cheesecake Factory. Ik kreeg mijn cheesecake met een kaarsje er op en het personeel kwam het al "happy birthday" zingend brengen. Dat was een leuke verassing.
Vandaag een heerlijke niets dag gehad. Het had namelijk geneeuwd, iets van twee centimeter maar ofzo, maar het zuiden kan dat niet hebben. Alles lag plat, geen winkel open, zelfs de kerk heeft geen dienst vanavond. En iedereen is half in paniek de dag van te voren omdat ze allemaal dingen moeten inkopen voordat ze het huis niet meer uitkunnen.
Nou dat was het weer voor vandaag, natuurlijk ga ik erg mijn best doen de volgende post binnen week te schrijven :)
Om nog even in te gaan op de vakantie, we zijn die ene nacht niet de hele tijd opgebleven, iedereen viel in slaap en ik had geen zin om in mijn eentje nog wakker te blijven. Dus ik denk dat ik kan zeggen dat Sietse gewonnen heeft. Hij was tot 7 uur in de ochtend en was de hele tijd met ons aan het skypen.
Toen we weer terug waren hier in Fort Mill begon de New Years conference. Dat is dus ook hoe ik mijn oud en nieuw heb gevierd. Geen vuurwerk en oliebollen, maar gewoon aanbiddend het nieuwe jaar in gaan!
De conferentie was wel echt heel leuk, Lance Wallnau sprak en hij is wel een van mijn favoriete sprekers.
Ik had trouwens nog wel oliebollen gebakken na oud en nieuw. Ik had geen idee hoe het moest, maar het resultaat na een enorm stinkend huis, omdat ik de olie veel te heet had gedaan en er beslag in had gegooid, was erg goed!
Toen we dinsdag na de vakantie weer naar school moesten was het iets anders dan iedereen had gedacht. Jason Hooper ging voor ons voor honger naar meer van God bidden. Dat zou vijfien minuten duren ofzo, maar het duurde uiteindelijk twaalf uur! Todd Bently kwam er aan het eind ook nog bij. Sinds die dag hebben we van dinsdag tot en met zaterdag "breakout meetings". Daar ga ik vaak heen. Er gebeuren echt bijzondere dingen. Er zijn veel genezingen, mensen veranderen. Ik word steeds hongeriger naar meer van God. Ik merk dat mijn roommates veranderen en ook zij gaan steeds meer in de bijbel lezen.
Dit is de grootste reden dat ik het zo druk heb de laatste tijd. Ik ben gewoon veel avonden weg.
Een andere reden is dat twee mensen mij hebben bezocht in deze tijd: Wendelijn en mijn vader.
Wendelijn zou de eerste dinsdag van school komen, maar ze had haar vliegtuig gemist. Ik had wel verschillende smsjes en mailtjes gekregen dat ze mogelijl haar vlucht zou missen door vertraging, maar ik had geen idee wanneer ze dan wel aan zou komen. Dus ging ik maar gewoon naar het vliegveld toe. Gelukkig kwam ik er daar al snel achter dat er die dag geen vliegtuigen meer aan zouden komen vanuit New York, waar Wendelijn dus zat. Dus gingen we maar weer naar huis. Ik had geen idee wanneer ze dan wel aan zou komen. Maar gelukkig bestaat er zoiets als Facebook en mobiels met internet. Wendelijn had inmiddels een vriendin gemaakt van wie ze de mobiel even mocht gebruiken.
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen en ik heb acht dagen samen met haar kunnen optrekken en haar kunnen laten zien hoe ik leef.
Ik heb echt ontzettend genoten van de tijd met haar!
Afgelopen dinsdag kwam mijn vader aan. Het was echt super goed om hem te zien. Hij kon helaas niet in mijn huis slapen, dus had ik aan wat vrienden gevraagd of hij daar kon overnachten. Dat zagen ze wel zitten. Gelukkig had papa een auto gehuurd, dus kon hij zichzelf rond rijden.
Woensdag gingen we naar Moravian Falls om eerst te wandelen en daarna bij Suzy en Kamran te eten. Kamran en Suzy zijn een erg leuk stel, dus het was erg gezellig. Voor de mensen die naar de WPPS zijn geweest, het huis is echt geel!
Verder zijn we nog naar IKEA geweest om een bed te kopen. Ik heb al die tijd dat we hier wonen samen met Elyse een slaapbank gedeeld. We dachten dat het nu toch echt tijd werd voor een bed.
Ook heb ik een camera gekocht voor mijn verjaardag. De camera die ik had was stukgegaan.
Natuurlijk ben ik ook nog jarig geweest! En op de dag van mijn verjaardag kwam er een enorm pakketje met de post voor mij! Uit Nederland! Ik was helemaal happy en ik rende naar boven om het uit te pakken, er zaten honderden slingertjes in en allemaal Nederlandse dingen :) Toen voelde ik me wel even jarig.
Die avond ging met mijn vrienden uit eten bij de Cheesecake Factory. Ik kreeg mijn cheesecake met een kaarsje er op en het personeel kwam het al "happy birthday" zingend brengen. Dat was een leuke verassing.
Vandaag een heerlijke niets dag gehad. Het had namelijk geneeuwd, iets van twee centimeter maar ofzo, maar het zuiden kan dat niet hebben. Alles lag plat, geen winkel open, zelfs de kerk heeft geen dienst vanavond. En iedereen is half in paniek de dag van te voren omdat ze allemaal dingen moeten inkopen voordat ze het huis niet meer uitkunnen.
Nou dat was het weer voor vandaag, natuurlijk ga ik erg mijn best doen de volgende post binnen week te schrijven :)
Abonneren op:
Posts (Atom)
