Haiti

Ik ben nu een week terug uit Haiti, maar lijkt veel verder weg. Ik heb een ontzettend drukke week gehad. Twee conferenties, en dat betekent veel in de keuken werken. Erg leuk, maar ook vermoeiend. Gelukkig heb ik wel tijd gevonden om ook nog te relaxen.

Haiti was, tja, hoe kan je daar nou een passende beschrijving voor geven. Zo veel indrukken; schoonheid en pijn, vruchtbaarheid en armoede, blijdschap en hopeloosheid, heerlijke vruchten en kip zonder vlees, graag willen helpen maar niet weten waar te beginnen, bergen en zee, liefde en haat.

Toen we op weg gingen naar Haiti hadden we nog steeds niet echt een idee wat we zouden doen daar. We wisten wel dat Pastor Vincent het idee had om de bergen in te gaan, voor in ieder geval de eerste paar dagen. De mensen daar hebben bijna niets, dat is wat hij zei. In Port au Prince krijgen mensen nog wel hulp, maar de bergen zijn lastig te bereiken, dus daar komt bijna niemand.
Het was inderdaad lastig te bereiken, het was een rit van 8 uur slingerend door de bergen. En de laatse 3 uur was op en ongeplaveide weg, ontzettend hobbelig dus. Op een gegeven moment moesten we stoppen want de truck had een lekke band, gelukkig hadden we een reserve band en waren we er bijna.
Iedereen daar was heel blij om ons te zien, en alle kinderen kwamen naar ons toegezwermd om onze hand vast te houden. Die avond gingen we vroeg naar bed, in onze tent.
De dag erop was zondag, dus gingen we naar de kerk daar, na de aanbidding mochten wij het woord doen. Een aantal mensen hadden wat woorden voor genezing dus gingen we bidden voor de mensen die daarvoor naar voren kwamen. Ik had een vertaler bij me, dus kon ik vragen of de mensen een verschil voelden nadat ik voor ze had gebeden en allemaal zeiden ze dat ze beter waren! Toen geloofde ik dat eigenlijk niet, ik dacht dat ze dat gewoon zeiden om beleefd te zijn, maar die maandag leerde ik mijn lesje wel...
Nadat we gebeden hadden waren er nog wat van ons team die wat te zeggen hadden, waaronder ik. Dat was mijn eerste keer spreken met Morningstar het was ook de eerste keer dat ik het echt leuk vond om te doen. Ik had heel veel plezier gehad met het voorbereiden, dus ik zag er heel erg naar uit. Ik vond het wel spannend, maar het ging goed.

Op weekdagen is er in het kerkgebouw altijd een medische kliniek. Ze doen daar wat ze kunnen om de bewoners in de bergen te helpen. De tijd dat we in de bergen waren hielpen we daar aan mee. Er waren altijd een paar mensen aan het bidden een paar hielpen met bloeddruk meten en een paar waren voetbal aan het spelen met de kinderen. De maandag ging ik bidden voor mensen, ik verwachtte dat de mensen net als op zondag meteen zouden zeggen dat ze beter waren uitbeleefdheid, maar dat was niet het geval. Veel zeiden dat ze geen verschil voelden, of dat ze wel minder pijn hadden, maar het nog niet helemaal weg was. Toen kwam ik er dus achter dat het toch wel eerlijke mensen zijn en dat ze niet uit beleefdheid zouden zeggen dat ze beter waren.
Ze reageren wel heel anders op een genezing of een aanraking van God. Het is al heel wat als je een glimlach ziet, ik heb zelfs een paar keer een traan gezien, maar je moet er wel goed naar zoeken :)

De woensdagavond hadden we een afscheidsdienst en we hadden het gevoel dat we als een team de voeten van de Haitianen moesten wassen. Dus dat deden we, en het was zo goed, het brak veel oude haat af, maar we lieten daarmee ook zien dat we niet beter zijn dan zij en de dingen die we daar hadden gedaan, dat zij dat ook konden doen. Ze ontvingen het heel goed en toen alle voeten gewassen waren, begonnen zij onze voeten te wassen. Daarna was het een groot feest en dansten we 2 uur lang.

Als je me zou vragen, is dit het nou waard, al het geld dat jullie hebben gespaard en dan zo'n korte trip? Dan zou ik zeggen: ja het is het waard. Zelfs al hadden we maar een iemand bereikt dan was het het waard geweest, zelfs als we 10 keer zo veel hadden moeten betalen was het het waard geweest. Ook al is het soms wel moeilijk en ook kan ik me soms wel teleurgesteld voelen, ik wil niet naar mijn eigen verwachtingen kijken, maar naar de verwachtingen die God heeft.