Haiti

Ik ben nu een week terug uit Haiti, maar lijkt veel verder weg. Ik heb een ontzettend drukke week gehad. Twee conferenties, en dat betekent veel in de keuken werken. Erg leuk, maar ook vermoeiend. Gelukkig heb ik wel tijd gevonden om ook nog te relaxen.

Haiti was, tja, hoe kan je daar nou een passende beschrijving voor geven. Zo veel indrukken; schoonheid en pijn, vruchtbaarheid en armoede, blijdschap en hopeloosheid, heerlijke vruchten en kip zonder vlees, graag willen helpen maar niet weten waar te beginnen, bergen en zee, liefde en haat.

Toen we op weg gingen naar Haiti hadden we nog steeds niet echt een idee wat we zouden doen daar. We wisten wel dat Pastor Vincent het idee had om de bergen in te gaan, voor in ieder geval de eerste paar dagen. De mensen daar hebben bijna niets, dat is wat hij zei. In Port au Prince krijgen mensen nog wel hulp, maar de bergen zijn lastig te bereiken, dus daar komt bijna niemand.
Het was inderdaad lastig te bereiken, het was een rit van 8 uur slingerend door de bergen. En de laatse 3 uur was op en ongeplaveide weg, ontzettend hobbelig dus. Op een gegeven moment moesten we stoppen want de truck had een lekke band, gelukkig hadden we een reserve band en waren we er bijna.
Iedereen daar was heel blij om ons te zien, en alle kinderen kwamen naar ons toegezwermd om onze hand vast te houden. Die avond gingen we vroeg naar bed, in onze tent.
De dag erop was zondag, dus gingen we naar de kerk daar, na de aanbidding mochten wij het woord doen. Een aantal mensen hadden wat woorden voor genezing dus gingen we bidden voor de mensen die daarvoor naar voren kwamen. Ik had een vertaler bij me, dus kon ik vragen of de mensen een verschil voelden nadat ik voor ze had gebeden en allemaal zeiden ze dat ze beter waren! Toen geloofde ik dat eigenlijk niet, ik dacht dat ze dat gewoon zeiden om beleefd te zijn, maar die maandag leerde ik mijn lesje wel...
Nadat we gebeden hadden waren er nog wat van ons team die wat te zeggen hadden, waaronder ik. Dat was mijn eerste keer spreken met Morningstar het was ook de eerste keer dat ik het echt leuk vond om te doen. Ik had heel veel plezier gehad met het voorbereiden, dus ik zag er heel erg naar uit. Ik vond het wel spannend, maar het ging goed.

Op weekdagen is er in het kerkgebouw altijd een medische kliniek. Ze doen daar wat ze kunnen om de bewoners in de bergen te helpen. De tijd dat we in de bergen waren hielpen we daar aan mee. Er waren altijd een paar mensen aan het bidden een paar hielpen met bloeddruk meten en een paar waren voetbal aan het spelen met de kinderen. De maandag ging ik bidden voor mensen, ik verwachtte dat de mensen net als op zondag meteen zouden zeggen dat ze beter waren uitbeleefdheid, maar dat was niet het geval. Veel zeiden dat ze geen verschil voelden, of dat ze wel minder pijn hadden, maar het nog niet helemaal weg was. Toen kwam ik er dus achter dat het toch wel eerlijke mensen zijn en dat ze niet uit beleefdheid zouden zeggen dat ze beter waren.
Ze reageren wel heel anders op een genezing of een aanraking van God. Het is al heel wat als je een glimlach ziet, ik heb zelfs een paar keer een traan gezien, maar je moet er wel goed naar zoeken :)

De woensdagavond hadden we een afscheidsdienst en we hadden het gevoel dat we als een team de voeten van de Haitianen moesten wassen. Dus dat deden we, en het was zo goed, het brak veel oude haat af, maar we lieten daarmee ook zien dat we niet beter zijn dan zij en de dingen die we daar hadden gedaan, dat zij dat ook konden doen. Ze ontvingen het heel goed en toen alle voeten gewassen waren, begonnen zij onze voeten te wassen. Daarna was het een groot feest en dansten we 2 uur lang.

Als je me zou vragen, is dit het nou waard, al het geld dat jullie hebben gespaard en dan zo'n korte trip? Dan zou ik zeggen: ja het is het waard. Zelfs al hadden we maar een iemand bereikt dan was het het waard geweest, zelfs als we 10 keer zo veel hadden moeten betalen was het het waard geweest. Ook al is het soms wel moeilijk en ook kan ik me soms wel teleurgesteld voelen, ik wil niet naar mijn eigen verwachtingen kijken, maar naar de verwachtingen die God heeft.

Vertrek naar Haiti

Vandaag vertrek ik naar Haiti! Om 12 uur in de middag vertrekken we met de auto naar Atlanta, van daaruit vertrekken we naar Miami. Daar blijven we een nacht om vervolgens morgenochtend vroeg naar Port au Prince te vliegen. En dan... Geen idee...

Er is nog steeds geen plan voor wat we gaan doen. Team 1 is al terug gekomen, daar hebben we mee kunnen praten en ideeen kunnen uitwisselen, dus er zijn wel ideeen over wat we gaan doen. Maar er is nog niets concreets.
Het zou kunnen dat we veel gaan spreken, maar het zou ook kunnen dat we veel in de bergen zullen zijn, om daar medische hulp te bieden, dingen op te bouwen en ministry te doen.

De verhalen die ik van Team 1 heb gehoord maken dat ik er wel erg zin in krijg, maar het is nog steeds onwerkelijk voor me. Ik kan me nog steeds weinig voorstellen hoe het zal zijn.

Ik zou jullie willen vragen voor ons te bidden, dat we zullen weten wat God's plan is voor deze 11 dagen. Ook voor veiligheid, dat er geen bedreigende situaties zullen zijn.
En dat we zo gevuld zijn met God's liefde, dat we niets anders kunnen doen dan het uitdelen.

week zonder vrienden

Deze week zaten bijna al mijn vrienden in Denemarken, Haiti en Kenia, dus heb ik maar nieuwe vrienden gemaakt.
Het was wel een heel andere week dan anders. Ten eerste waren Deanna en Elyse er niet. Een van hen rijd me altijd naar school en nu moest ik elke keer mensen vragen om me op te halen, een grote afhankelijkheid is dat. Een mobiel is dan ook heel handig, ik dank God voor de uitvinding van de mobiele telefoon!
Toch heb ik het wel heel erg naar mijn zin gehad. Ik ben zeven dagen achter elkaar naar een meer in de buurt geweest om te zwemmen, daar heb ik erg van genoten.
De eerste dag dat ik naar het meer ging, was er een groepje dat naar "het eiland" ging zwemmen. Ik dacht zal ik nou mee gaan, ik heb al heel lang niet meer gezwommen, ik weet niet of ik zo ver kom. Ik besloot het toch te doen. Tijdens het zwemmen merkte ik al gauw dat ik veel sneller was dan de anderen. Ook kon ik het veel langer uit houden dan anderen. Sommigen wisten niet eens hoe ze moesten zwemmen, ze deden maar wat. Ik ben heel blij voor de twee jaar zwemles die ik heb gehad! Toen een lifeguard ons zag zwemmen ging die zijn boot halen, hij was bang dat we zouden verdrinken... Elke dag is er wel iets Amerikaans dat me aan het lachen maakt. Wat een heerlijk land is dit toch!
Anders dan elke dag naar het meer gaan heb ik niet veel gedaan, ja ik ben natuurlijk naar de les geweest. Oh ja, mijn computer blijft ook een goede vriend, vooral als er vrienden online op skype zijn.

Ik heb een aantal korte berichten van de missiontrips gehoord, en de teams hebben het erg goed. Ik mis ze wel en ik heb er zin in om alle verhalen te horen. Deanna komt morgen terug uit Denemarken, haar eerste keer in Europa. En Elyse komt dinsdag terug uit Haiti. Ik hoop dat zij me kan vertellen wat te verwachten, want ik heb echt geen idee.

Ik krijg steeds meer zin in Haiti en ik hoop echt dat ik daar een zegen kan zijn. Bid alsjeblieft voor me, niet alleen als ik er zit maar nu ook al, voor de voorbereidingen enzo.

Vlak voor ik ga hoop ik nog wat meer specifieke informatie te geven.